Alone in the Zone - Vice
Over de reportage Alone in the Zone, van het online
platform Vice, kunnen verschillende
analyses gedaan worden.
Hoe
is de cameravoering van de reportage? Welke elementen worden door de
cameravoering geaccentueerd? Hoe zou je de stijl van cameravoering willen
benoemen?
Een opvallend aspect
van de cameravoering, wat al aan het begin van de reportage naar voren komt en
door de gehele reportage gebruikt wordt, is dat de camera bijna nooit helemaal
stil staat. De korte shots van de omgeving aan het begin van de reportage zijn
allen nét niet volledig stabiel gefilmd. Hierdoor lijkt het dat de
enge/onheilspellende sfeer die er in het gebied heerst, wordt benadrukt
(doordat de camera zich als het ware ook niet ‘stabiel’ gedraagt). Verder in de
reportage is deze instabiele cameravoering, handheld, ook terug te zien bij
interviews. Hiermee wordt waarschijnlijk vooral bereikt dat de geïnterviewde
eenvoudig te volgen is in zijn bezigheden en het geen geforceerde opnames
worden. Ook zijn regelmatig beelden vanuit een rijdend voertuig gefilmd. Dit is
een goede manier om de grootsheid van de leegte/de omtrek van het verlaten
gebied te benadrukken en snel doch op natuurlijke wijze te laten zien. Als
laatste is er een goede afwisseling in soort shots (close-ups, medium shots).
Het standpunt van de camera blijft daarbij wel vaak hetzelfde, waardoor de
cameravoering niet te afleidend is, maar wel subtiel aanwezig.
Welke
plaats / locaties zijn gebruikt? Wat draagt dit bij aan de betekenis van de
beelden? Zijn die plaatsen verrassend, adequaat of saai, of hoe zou je ze
omschrijven (beargumenteerd)?
De reportage is gefilmd
in een dorpje genaamd Tomioka, in de buurt van Fukushima, Japan. Het is een
gebied aangetast door de straling van de ontploffing van een kerncentrale in
2011. De reportage laat het boerenleven van één man zien, die naar het verlaten
gebied is teruggekeerd om voor de dieren te zorgen. De beelden die te zien
zijn, zijn voornamelijk beelden van het dorp, de omgeving, verlaten gebouwen,
en de boerderij. De plaatsen zijn niet heel verrassend, gezien het onderwerp
van de reportage. Ze zijn echter wel zeer indrukwekkend, omdat het goed het
verlaten gebied laat zien, en de eenzaamheid van de man versterkt.
Uit
welke geluidselementen bestaat de reportage? In hoeverre draagt het
omgevingsgeluid en/of de muziek bij aan de betekenis van de reportage?
De reportage bestaat
uit een aantal geluidselementen die in te delen vallen in diëgetische en
non-diëgetische geluiden. Met de focus op het element geluid vallen een aantal
dingen mij op uit de reportage Alone in
the Zone. Vanaf het eerste moment van de reportage wordt het
achtergrondgeluid gebruikt voor de creatie van de sfeer in een verlaten stad.
Dit is het diëgetisch geluid van de omgeving in combinatie met een sombere
non-diëgetische muziek.
Door het programma heen
wordt er constant gebruik gemaakt van non-diëgetisch geluid dat voor sombere
sfeer en onaangename stemming zorgt. Te vergelijken met geluiden in een film
uit het horrorgenre. Voortdurend wordt geluid op dusdanige wijze ingezet dat de
intonatie van het fragment versterkt. Vervreemding en verdriet zijn de
hoofdthema’s daarbij.
Hoe
zou je de manier van interviewen of van vertelling omschrijven? Is die
adequaat?
De vragen die gesteld
worden aan de bewoners in Alone in the
Zone zijn nauwelijks opgenomen in de reportage. Een aantal keer is er iets
te horen van iemand buiten de camera, maar deze vragen en opmerkingen zijn
eigenlijk overbodig of dienen als grapje. De interviewer is ook nooit in beeld
geweest, het enige dat je ziet is een Japanner in ‘zijn omgeving’ en hierdoor
komt nog duidelijker naar voren dat het daar erg verlaten is. Er is daarnaast
ook geen voice-over aanwezig, het zijn enkel de geïnterviewden die aan het
vertellen zijn. Wat zij vertellen sluit naadloos aan bij de beelden en zij
vertellen op deze manier eigenlijk wat er in beeld te zien is. Hierdoor is een
voice-over ook niet nodig. Het is een logische en goede keuze om alleen de
locals aan het woord te laten, omdat zij de situatie het best kunnen
omschrijven en alle veranderingen in de omgeving hebben meegemaakt.
Hoe
is het tempo van de montage? Levert het tempo van de montage een bijdrage aan
de vertelstijl? Hoe zou je die stijl omschrijven?
Het tempo van de
montage in de reportage ligt vrij hoog, met enigszins harde overgangen. De
beelden van de man over wie de reportage gaat worden afgewisseld met beelden
van de omgeving. Het tempo van de montage ligt bij de beelden van de omgeving
hoger. De beelden van de omgeving worden in verschillende tempo’s getoond. Af
en toe maken de snelle overgangen tussen de beelden en binnen het beeld,
namelijk een snelle afwisseling van een medium close-up en een close-up, het
beeld enigszins onrustig. De beelden benadrukken de eenzaamheid van de man en
de manier waarop de omgeving is verwoest. Dit komt misschien ook door de keuze
om zo’n bijzonder onderwerp in slechts 18 minuten uiteen te zetten. Hierdoor
word het verhaal luchtig verteld, iets waar de hoge montage wel aan bijdraagt.
Buiten dit vind ik dat de montage niet zeer veel bijdraagt aan de vertelstijl.
Hoe
is de opbouw van de reportage? Waar wordt naar toe gewerkt? Zitten er
rustpunten in?
De reportage begint met
een vrouw die de situatie uitlegt en de reportage introduceert. Daarna zijn
shots te zien van de omgeving, het verlaten dorp en lege huizen. Daarna volgt
een introductie van de man die in zijn eentje in het gebied woont, en begint een
interview met hem. Eerst gaat het over de kernramp en hoe het er toen aan toe
ging, maar later in de reportage gaat het meer over de boerderij van de man. Er
zitten veel rustpunten in de reportage, waar voornamelijk de omgeving en de
dieren gefilmd worden. Er wordt niet per se naar een punt toegewerkt, maar het
gaat meer over het leven in de ‘zone’.
